myśli moje (czy nie?)

nie,
prawda o życiu...
ile osób zazdrości mi................. dziś
( dziś czego? gdzie byli gdy płakałam? poduszka łykała moje łzy?)

ona taka..., ona?
ona może.
ilu wyrzeczeń trzeba było, nikt nie wie,
ilu łez wylanych, ilu nocy.... przepłakanych
ilu decyzji ( trudnych, surowych, nikt ich ( MNIE) nie wspierał: przebiłam głową ścianę.....)
wiedzą, tylko dziewczyny, które poznały te doświadczenia....

ona MA dobrze, jej To dobrze.....


zbieram plony, owoce, zbiory

poczucie winy? cholera, dlaczego je mam?
ratunku.....


wszystko wydaje się, że było wczoraj???
ale nie........ 
to już tyle lat ???? zadaję pytanie.......

Wiem. Z doświadczenia wiem, że każda praca wymaga trudu, serca, wkładu (również finansowego na starcie), zaangażowania, zdrowia. Dla innych praca wygląda na super pracę, a stajesz po drugiej stronie (lady, drzwi, stolika i...) i wpadasz w to co, jest głębią, jej sensem, potem motorem, siłą napędzającą. Przyjmiesz to lub nie, jesteś częścią lub nie, próbujesz przeć do przodu! Jeśli nie, rozstają się z Tobą. Czasem nie dajesz rady się wdrożyć. Próba przedłuża się w czasie. Trzymam kciuki. Próbuj. Jutro dasz radę. Denerwują (?)  mnie ludzie, którzy nie szanują tego, że pracę mają. Tylko ciągłe narzekają, jak to jest tam ciężko i strasznie.
Podziwiam, szanuję, wspieram.
wiem, znam to. Jest ciężko? Czy nie?